Artist Statement


Geen vorm is de ultieme vorm.
Ik speel een spel met materiaal en actie in een omgeving.
Het spel bepaalt de vorm en actie, de omgeving bepaalt het materiaal.
Het spel is ook wat het werk ís, en wat et boeiend maakt.
De omgeving en mijn toevoeging zijn gelijk. Het staat niet los van elkaar.
Het is één. Ik maak het één. De ruimte is het begin, en ik reageer daarop door mijn toevoeging te laten samensmelten met dat, dat er al was.

Elke ruimte vraagt om een andere aanpak. Ik gebruik materiaal en gebruiksvoorwerpen om tot een nieuw geheel te komen. Het pure materiaal -voor de passende uitstraling- en de gebruiksvoorwerpen -die uit hun functie worden getrokken-  in de omgeving creëren een nieuwe harmonie. Het geheel is dus het spel en de vorm. Waarbij het spel de keuzes zijn, en de vorm de voorwerpen en materiaal.

In mijn werkwijze ben ik een pion op een speelbord.
Het spel vraagt om een actie, die ik op een zo goed mogelijke manier moet oplossen.
De oplossing is de stap, die gelijk staat aan de creatie van een nieuwe vraag.
Om tot een goede oplossing te komen, dus om daadwerkelijk tot versterking te komen, houd ik mij niet alleen direct met het beeld an sich bezig. Door het werk, of selecties uit het werk op verschillende manieren te benaderen, geeft dat een breder inzicht over de stap.
Soms lijden deze benaderingen tot een op zichzelf staand werk.
Tekeningen bijvoorbeeld geven vaak kleine ingrepen weer, die dus ineens een eigen leven krijgen doordat ik ze losmaak van het werk. Het zijn als de momenten die je bijblijven van een vakantie. Terwijl het werk zelf de totale vakantie is.

Om de beschrijving van mijn werk meer te concretiseren, wil ik praten over mijn handvaardigheid. Om een nieuwe harmonie aan te brengen aan een omgeving, zal dat altijd mijn versie van harmonie zijn. Mijn manier van aanpakken zal hierin zichtbaar zijn. Dat ik graag rauwe materialen gebruik is een feit. Ruw, puur heeft voor mij de schoonheid omdat het niet mooier is gemaakt dan dat het is. Minder afleiding. Om een voorbeeld te geven, als je een dynamisch beeld van hout maakt, gebruik dan geen multiplex.
Mijn keuze voor gebruiksvoorwerpen gaat uit omdat ik het zijn functie wil laten loslaten.
Hiervoor is de juiste omgeving nodig. Ik wil het voorwerp volledig laten integreren in het werk zodat het als vanzelfsprekend lijkt samen te vallen met de omgeving.

De vorm wordt bepaald door beweging, bijvoorbeeld een kwaststreek die wordt opgevangen of verlengd door een driedemensionale vorm.
Het werk is nu dus nog statisch, maar mijn toekomstplannen zijn om er geluid en beweging aan toe te voegen. Mijn aanpak blijft hierbij hetzelfde omdat ik het werk zal blijven benaderen vanuit de omgeving.

Het podium van mijn werk is dus heel duidelijk te omschrijven.
Geen podium is het ultieme podium. Het kan dus overal zijn, maar naar mijn mening is een publieke ruimte het meest doeltreffend. Een openbare plek (tijdens bijvoorbeeld een festival) is dus voor de hand liggend, omdat het door iedereen gezien kan worden. De plaatsing heeft geen geladen sfeer nodig die bijvoorbeeld een museum al wel heeft.
Met een geladen sfeer bedoel ik hier bijvoorbeeld een verwachting.