Periode 12

Periode 12


Gregor Schneider en zijn Haus Ur hebben mijn visie op mijn eigen werk concreter gemaakt. Acht jaar lang werkte hij in een huis en heeft de binnenkant totaal getransformeerd. Kamers in kamers, rare schuifdeuren naar geheime ruimtes en een bewegend plafond... Mensen beschrijven het gevoel dat ze er kregen wanneer ze erin rondgeleid werden als unheimlich. De kunstenaar omschrijft zijn bouwwerk als een lichaam met organen. Een levend geheel. Iedere kamer heeft weer zijn eigen sfeer en beleving, en hij maakt of versterkt deze sfeer.

Om dit naar mijn eigen werk te koppelen ben ik ook vaak bezig met de ruimte als uitgangspunt voor het werk. Wat verander je en waarom? Wat voeg je eraan toe, en wat voor effect heeft dat op de ruimte? Transformeer of sublimeer je de sfeer? Mijn aandacht gaat naar de kwaliteiten van deze ruimte als ding op zich. Je kan zeggen dat als je niets aan deze ruimte toevoegt, dat men het ook niet opmerkt als zijnde een werk. Er moet dus iets mee gedaan worden. Maar als het gaat om de ruimte die ik wil laten zien, dan moet er dus iets aan veranderd worden wat een zekere logica heeft, een verlengde van deze ruimte in plaats van een nieuw ding. Het stalen object is een reactie op de vele zichtbare leidingen en ventilatiebuizen die de ruimte tekenen. Ik wil hem tot leven wekken, door hem te laten rondzweven in deze ruimte. Hij hangt aan stalen kabels die vastzitten aan verticale palen die aan het plafond hangen. Doordat deze los van de grond staan trekt het gewicht van het zware ijzer de palen naar elkaar toe. Alsof het een beest is dat in bedwang wordt gehouden.
















In deze tekeningen zie je dezelfde ruimte, maar waar de vrijheid van het potlood zichtbaar is. Objecten worden toegevoegd niet vanwege hun functie, maar vanwege hun beeldende kwaliteit.









Een buis kan tevens worden gebruikt als muziekinstrument. Je kunt er verschillende tonen uit krijgen door de verschillende resonanties van geluid. Vorige periode ben ik bezig geweest met geluidsprogramma's, en daarom was mijn atelier, deze ruimte met een bijzondere akoestiek, een mooie locatie om tevens te experimenteren met geluid.

Een interactieve geluidsinstallatie. Interactief betekend wanneer een medium met jou communiceert. Het is géén eenzijdige communicatie.
Er moet een uitwisseling plaatsvinden die beide mediums doet veranderen van communicatie. Jij reageert sowieso op iets, maar het andere medium moet dus ook reageren op jou.
Dit is een installatie waarbij het live geluid dat wordt opgenomen door in de buis te spreken of geluid te maken. Een digitale mixer vervormt en versterkt het geluid en dat wordt vervolgens dezelfde ruimte in gezonden. Het creëert daarmee een loop omdat de buis weer die trillingen opvangt. De toeschouwer kan hier dus een soundscape creëren. Hieronder kun je luisteren naar een paar opnames.















Een afzetting van dit formaat is agressief, aanwezig, het staat er te schreeuwen. Het is een schreeuw omdat ik vind dat er te weinig gebeurd op school. Het is een statement.  





Het atelier blijft uitgangspunt voor het werk. Door een afscheiding te maken creëer ik ook een binnenruimte. Je kan er deels doorheen kijken, en als je binnen bent dan ligt de focus meer op de plek zelf. De plek zelf is het materiaal waarmee ik werk. Ik experimenteer met de paal, die qua uitstraling bij de plek past, wat zijn beste plek in deze ruimte is, en wat het met de ruimte doet.







 De volgende stap is om de afzetting qua logica te doorbreken door er een uitsnede in te maken die fungeert als doorgang.